Uiteindelijk om 07:00 dan maar opgestaan, omdat ze nu toch wat begon te piepen. Ze at zowaar nog een handjevol brokjes uit haar etensbak, maar liet de rest staan.
Rond een uur of 08:00 begon ze bij het piepen ook duidelijk te hijgen. Voor mij het teken dat de bevalling nu toch aanstaande was. Tussentijds wilde ze ook nog een aantal keren naar buiten, maar kwam na het doen van haar behoefte weer heel snel naar binnen hollen. Ze liep wat onrustig heen en weer tussen de voor haar vertrouwde plekjes, maar regelmatig lukte het me ook om haar in de kist te lokken. (Het bed waar ik – en Ulysse natuurlijk – op geslapen had, had ik voor alle zekerheid maar even ontmanteld en het matras op zijn kant gezet.)
Eenmaal in de werpkist kon ik al gauw duidelijk lichte persbewegingen herkennen. Teken dat de ontsluitingsweeën begonnen waren. Af en toe begon ze nu ook echt een nestje te maken van de doeken die ik in de kist had gelegd. De ontsluitingsweeën gingen geleidelijk over in wat duidelijker persweeën, waarbij Ulysse zelf wat rustiger werd en, op een enkele uitzondering na, ook rustig in de kist bleef liggen.
Zo rond half elf werd het pas echt spannend. Ulysse verloor vocht en de eerste vruchtblaas diende zich aan. Door het doorzichtige vlies kon ik duidelijk een tongetje herkennen, dus het was een pup in kopligging. Ulysse bleef rustig doorpersen en om 11:05 floepte het eerste pupje half naar buiten, Ik moest even helpen met het doorscheuren van het vlies bij het kopje, maar daarna ging Ulysse de pup al heel snel aan alle kanten belikken, nog niet goed wetende wat ze moest doen. Vrij vlot hierna kwam de pup (een teefje) in zijn geheel naar buiten, direct gevolgd door een tweede (een reutje). Beide nageboortes bleven eerst nog in het moederlijf achter, zodat ik op een gegeven moment, toen de pupjes een beetje erg beweeglijk werden, zelf de navelstrengen met mijn nagels heb stukgemaakt, zodat ik de pups kon oppakken om ze goed droog te wrijven. Ulysse vond het allemaal prima, ook dat ik de pupjes aan Bennie liet zien die zeer geïnteresseerd voor de kist stond te wachten.
Rond 11:30 kwam teefje nummer 2, om 11:55 gevolgd door teefje nummer 3. En uiteindelijk werd om kwart over twaalf reutje nummer 2 geboren. Geboortedatum pups: 11 december 2006!
Bennie vierde de geboorte op zijn manier: hij pakte een piepspeeltje en begon lekker herrie te maken, zo van: dat heb ik toch maar mooi voor elkaar!
Ulysse doet het fantastisch! Ze is uitermate zorgzaam en houdt de pupjes lekker tussen haar voor- en achterpoten bij haar buik, waar de pups al heel snel alle vijf tevreden liggen te drinken. Onderwijl likt ze ze ook nog voortdurend, of legt heel beschermend haar kopje over ze heen. Wat een moedertje!
En nu eerst maar eventjes rust!!!
Tegen 14:30 vind ik het toch tijd voor een verschoning. Ulysse zal dit niet prettig vinden, de familie ligt immers heerlijk rustig en tevreden, maar de pups moeten ook nog gewogen worden. En daarna is het tijd voor een eerste foto.
De gegevens van de pupjes zijn als volgt:
Nr. 1, teefje, zwart met redelijke witte borststreep 210 gram
Nr. 2, reutje, geheel zwart 229 gram
Nr. 3. teefje, zwart met minimaal witte teentjes achter 238 gram
Nr. 4, teefje, geheel zwart 210 gram
Nr. 5, reutje, zwart met klein wit sterretje op de borst 233 gram
Gelukkig zijn de pups nu nog op uiterlijk herkenbaar en hoef ik ze niet onmiddellijk met bandjes te gaan plagen. Ze liggen klaar, maar dat komt met een paar dagen.
En wat de namen betreft, ik heb er een paar op mijn lijstje staan, maar van één weet ik het zeker. Het eerste teefje gaat Winona heten (betekenis: eerstgeboren dochter). Daarnaast krijgt ze ook de naam van haar moeder (Ulysse) en de kennelnaam mee: V. Troppelhuysen. Maar daarover later meer!
De spanning is eraf! Afgezien van één keertje dat Ulysse waarschuwde dat ze even naar buiten moest, heb ik heerlijk geslapen vannacht, en dat ondanks de voor mij hoge temperatuur.
De pups liggen heerlijk tevreden bij Ulysse in de kist, soms slapend, dan weer rondkruipend op zoek naar een tepel. Als ze die gevonden hebben is het gesmak niet van de lucht. Wat een mooi geluid is dat! Ze piepen niet of nauwelijks en als eentje dat toevallig wel doet, zie ik hoe Ulysse vol aandacht haar kopje scheef houdt, alsof ze zeggen wil van: kom maar, ik ben hier!
Wat ook heerlijk is, is dat ik mijn eigen Ulysse weer terugheb! Ik heb haar vanmorgen zelf laten kiezen of ze wel of niet meewilde op een wandeling, maar toen ik eenmaal de riemen uit de mand had gepakt sprong ze vol enthousiasme uit de kist en wilde maar al te graag mee. De buurtjes die we onderweg tegenkwamen begroette ze weer als vanouds, al rennend en springend. Ze is duidelijk blij dat ze die enorme buik kwijt is, maar wat herstelt dat toch snel! De natuur zit ongelooflijk mooi in elkaar en wat is het een fantastische ervaring om dat van zo dichtbij te mogen meemaken.
.JPG)
.JPG)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten